ਸਹਿਤੀ ਹੱਸਦੀ ਹੱਸਦੀ ਮੋਹਰੇ ਬਹਿ ਗਈ ਜੋਗੀ ਦੇ
ਸਾਰ ਪੁਚਾ ਦੀ ਤੂੰ ਕਿ ਜਾਣੇ ਅਣਜਾਣਾ
ਮੈਨੂੰ ਪੜੀ ਲਿਖੀ ਨੂੰ ਤੂੰ ਪਤੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈਂ ਪਰਦੇਸ ਦੇ
ਮੈ ਸਦਕੇ ਲਿਖਿਆ ਪੜਿਆ ਦੀ ਮੈਂ ਤੂੰ ਹੈਂ ਵਡਾ ਸਿਆਣਾ

ਬਹਿ ਜਾ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਤੀ ਗੱਲਾਂ ਪੁੱਛ ਮੰਨ ਭਾਉਂਦੀਆਂ
ਬਹਿ ਜਾ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਤੀ ਗੱਲਾਂ ਪੁੱਛ ਮੰਨ ਭਾਉਂਦੀਆਂ
ਐਵੇ ਨਾ ਨੀ ਬੋਲੀਏ ਫ਼ਕਰਾਂ ਨੂੰ ਘਬਰਾ ਕੇ
ਕੱਢ ਕੇ ਪੁਸਤਕ ਉੱਤੇ ਸਹਿਤੀ ਦਾ ਹੱਥ ਧਰਿਆ ਰਾਂਝੇ ਨੇ
ਪੰਜੇ ਪੀਰ ਥੇਵਾ ਗੋਰਖਨਾਥ ਧਿਆਹ ਕੇ
ਉਮਰ ਛੁਟੇਰੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਦਸ ਖਾ ਤੂੰ ਕਿ ਪੜ ਗਿਆ ਵੇ
ਇਹਡਾ ਸਿਆਣਾ ਤੂੰ ਫੇਰ ਛੱਡੀ ਫਿਰੇ ਕਿਊ ਘਰਾਣਾ
ਤੇਰੇ ਜੈਸੇ ਠਗ ਤਾਂ ਠੱਗਦੇ ਫਿਰਨ ਜਹਾਨ ਨੂੰ ਮੈ ਸਦਕੇ
ਰੰਗਪੁਰ ਵਿੱਚੋ ਤੂੰ ਸੁਨ ਲੈ ਤੈ ਸੁਕਾ ਨਹੀਂ ਤੂੰ ਜਾਣਾ
ਅਠਾਰਾਂ ਬਰਸੋਂ ਤੇ ਮੈ ਛੱਡਿਆ ਸੀ ਘਰ ਬਾਪੂ ਦਾ
ਕਾਣਾ ਤੁੱਰ ਪਿਆ ਨੀ ਮੈ ਫ਼ਕਰਾਂ ਵਾਲਾ ਪਾ ਕੇ
ਕਿਸੀ ਧਰਮ ਭਗਤ ਨੂੰ ਆਪੇ ਹੀ ਮੈ ਮਿਲਿਆ ਸੀ
ਮੈ ਸਦਕੇ ਉਹਵੀ ਮਿਲਿਆ ਮੈਨੂੰ ਆਪੇ ਹੀ ਰੱਬ ਆਕੇ
ਤੇਰੀਆਂ ਮੁੰਦਰਾਂ ਤੋਂ ਮੈਨੂੰ ਪੈਣ ਭੁਲੇਖੇ ਰਾਂਝੇ ਦੇ
ਪੈਂਦਿਆਂ ਜੱਟੀ ਖਾਤਰ ਤੂੰ ਤਾਂ ਭਗਮਾ ਬਾਣਾ
ਭਾਲੂ ਹੀਰ ਦਾ ਤੂੰ ਚਲਕੇ ਆਇਆ ਟਿਲੇ ਤੋਂ ਮੈ ਸਦਕੇ
ਲਿਆ ਬਾਗ ਵਿੱਚ ਆਕੇ ਮਲ ਵੇ ਤੂੰ ਟਿਕਾਣਾ
ਸਿੱਧਾ ਭਾਈ ਤੇਰਾ ਤੂੰ ਹੈਮੀਠੀ ਅੱਜੂ ਦੀ
ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਸਰਪ ਦੇ ਤੂੰ ਜੰਮੇ ਨੋ ਖੁਦਾ ਦੇ
ਤੂੰ ਕੁਵਾਰੀ ਤੇ ਮੁਰਾਦ ਹੈ ਤੇਰਾ ਆਸ਼ਿਕ਼ ਨੀ ਮੈ ਸਦਕੇ
ਕਣਕ ਵਾਲੀਏ ਨੀ ਤੂੰ ਸੁਨਲੇ ਗੱਲ ਟੀਕਾ ਕੇ